Srpski pjesnik Jovan Dučić, koji je ostavio trag i u diplomatiji, umro je na današnji dan 1943. godine.
Njegova lirika, izuzetne versifikacije jezika i plastičnosti slika, udarila je pečat srpskoj poeziji u prvoj polovini 20. vijeka.
Diplomirao je pravo u Parizu i od 1912. do 1941. bio ambasador kraljevina Srbije i Jugoslavije u velikim evropskim gradovima.
Dugo poslije oslobođenja zemlje komunističke vlasti su nastojale da ga ignorišu kao stvaraoca zbog njegovog političkog opredjeljenja, lijepeći mu posmrtno, s vremena na vrijeme, etiketu velikosrpskog nacionaliste.
Tokom Drugog svjetskog rata među prvima je ukazivao na zločinačku prirodu ustaške Nezavisne Države Hrvatske i stravični genocid nad Srbima.
Njegove kosti su mnogo godina nakon okončanja rata prenesene u rodno Trebinje, a umro je u Geri u SAD, u emigraciji.
Već prvom zbirkom – “Pesme”, objavljenom 1901. u Mostaru, predstavio se kao nadahnut liričar i pjesnik obuzet temama bola i usamljenosti, ljubavi i smrti.
Pisao je i prozu “Jutra sa Leotara”, putopise “Gradovi i himere”, “Pismo iz Ženeve”, “Pismo s Alpa”, “Pismo iz Španije”, eseje “Blago cara Radovana”, “Moji saputnici”, “Staza pored puta”, studije “Grof Sava Vladislavić” i istorijske spise “Vjerujem u Boga i u srpstvo”.
SRNA
Besplatnu Android aplikaciju portala SrpskaCafe preuzmite ovdje.