Vuk Bačanović: Milivoj Ivanišević i laž o 7 019 ubijenih sarajevskih Srba

U Beogradu je prije nekoliko dana, u izdanju Centra za istraživanje zločina nad srpskim narodom promovisana knjiga “Genocid nad Srbima 1992-1995”. Direktor centra i koautor knjige Milivoje Ivanišević je konstatovao da su “logori za Srbe u Sarajevu od 1992. do 1995. odnijeli 7 019 identifikovanih žrtava.” Ivanišević, dakako, nije objasnio ko je i na koji način identifikovao ove ljude, što implicira da je to učinio sam. Kojom metodom, kada i kako, objasnio je koliko i osoba koja se predstavlja kao “univerzitetski profesor i akademik” Smail Čekić koji i dalje drži propovijedi o 200 000 ubijenih Bošnjaka u ratu 1992-1995. godine, iako je jedina metoda koju primjenjuje citiranje ratnih izjava Alije Izetbegovića. A na koga se poziva Ivanišević?

Spiskovi žrtava s kojima je u javnost do sada izlazila srpska strana najčešće su konfuzni, neprecizni, natrpani pogešnim podacima i međusobno suprostavljeni. Jednu od lista pod nazivom “Spisak masakriranih srpskih civila u Sarajevu između 1992. i 1995. od strane muslimana” nalazimo na web stranici (slavicnet.com/sarajevo/sarajevski_masakr_m.html) i ona obuhvata 2 971 lice (dakle, daleko od 7 019 s napomenom da je spisak nepotpun). Na internetu se putem pretraživača može pronaći i Preliminarni spisak Srba ubijenih u Sarajevu 1992–1995. godine, koji broji 2 435 imena. Slično je navedeno u spisku koji se nalazi u prilogu publikacije Zločini nad srpskim civilima u Sarajevu (Udruženje istina, Istočno Sarajevo 2006.) i broji 2 452 ubijena i nestala srpska civila u Sarajevu, s tim da je priređivač, izvjesni Dušan Zurovac napomenuo da su napomenuo da su “utoliko pouzdani i tačni podaci u ovoj knjizi, koliko su pouzdani i tačni svjedoci, živi ljudi-stradalnici, ukoliko su pouzdani dokumenti koji su nam bili pri ruci i ukoliko su pouzdane i tačne publikacije i brošure koje smo koristili u svom radu”.

Sponzorisano

Dakle, metodologija kojom se treba utvrditi istina o jednoj od najvećih ratnih tragedija srpskog naroda u 20. vijeku se u Zurovčevom slučaju svela na “pošto kupio po to prodao”. Ivanišević se, s druge strane pozvao na “Knjigu mrtvih Srba 19921-995”, koju je sam objavio na sajtu svoga instituta. Radi se o brušuri sa kratkim pregovorom i spiskom preko 5 000 imena sa upisanim datumom rođenja i datumom pogibije, bez ikakvih drugih podataka i bez ikakvih napomena odakle su preuzeti. Jedini uloženi trud jeste uvodni tekst od 200 riječi pun gramatičkih i pravopisnih grešaka. Metodologija kojom se Ivanšević, očigledno služio jeste puko sabiranje svoga sa drugim spiskovima koje je pronašao i oduzimanjem oko 200 imena kako bi se došlo do cifre od 7 019, koja će izgledati “naučno”. No, hajde da vidimo o kakvoj se nauci radi.

Ako samo letimino prečešljamo ove ”spiskove” (autor ovih redaka je 2008. istražio osobe čija imena počinju slovima M i R), a koji, koji su Ivanševićevi “izvori”, dolazimo do dokaza o bezočnoj aljkavosti i podvali.

Tako je Dragu (Ranka) Mandića, za kojeg je u spisku Istine (a koji je Ivanišević prepisivao), navedeno da je “odveden iz svog stana na Skenderiji 17. maja 1992. na Željezničku stanicu na Bistriku, gdje mu se gubi svaki trag”. Ovog čovjeka, međutim nalazimo na spisku poginulih vojnika VRS-a u knjizi “Za krst časni i slobodu zlatnu”. Poginuo je 17. septembra 1995. u Bosanskoj Krupi.

Za Ikoniju Manojlović navodi se da je odvedena iz svoj kuće u Halilovićima i zadavljena žicom, dok se ista osoba zapravo vodi kao nestala u Bihaću. Milorada (Nikole) Manojlovića nalazimo i na spisku u Knjizi mrtvih Srba kao i Istine. Navodi se da je odveden 12. juna 1992. na Jevrejsko groblje, gdje je, najvjerovatnije, ubijen. Isti čovjek, zapravo je poginuo u Bosanskom Grahovu, gdje je i živio, a ime i podaci mu se mogu naći u Knjizi nestalih u Bosanskom Grahovu. Nejasno je kako je na ova dva spiska i sokolačku web stranicu dospio Pero Marjanović, Hrvat iz Kreševa poginuo u Bugojnu, a ekshumiran u masovnoj grobnici na Ilidži.

Za Dejana (Rajka) Marinkovića u spisku Istine stoji da je “odveden iz svoga stana u ulici Sutjeska od strane policije MUP-a opštine Centar, odakle mu se gubi svaki trag”, dok je isti, prema Spisku poginulih vojnika RS, vođen kao nestala osoba i ekshumiran u Bosanskom Brodu. Za Vladimira Latinovića i Uroša Stojakovića, koji su se također našli na ovom spisku, njihove supruge Mirjana Latinović i Ivanka Stojaković su dale izjave da je istina da su poginuli, ali ne od strane Armije BiH. Vladimira Latinovića likvidirali su Beli orlovi prilikom napada na Aerodromsko naselje, dok je Uroš Stojakovoć podlegao kada ga je u srce pogodio geler od granate koja je ispaljena sa položaja VRS. Ovo su samo neki od primjera, a od Ivaniševićeve “metodologije” bi se mogla sačiniti kompletna studija o tome kako se ne istražuje i ne pravi nikakva studija. O prilogu banalizaciji pojma “genocid” da ne govorimo.

Očiglednost Ivaniševićevog zavaravanja javnosti aljkavim, diletantskim i manipulatorskim pristupom bolnoj temi koju treba profesionalno istražiti postaje najjasnija kada se njegovi “podaci” uporede sa zvaničnim podacima Republičkog centra za istraživanje rata, ratnih zločina i traženje nestalih lica Republike Srpske. Prema tim podacima u periodu od 1. januara 1991. godine do 31. decembra 1995. godine u BiH je poginulo 26 714 Srba. Od tog broja su 21 751 su vojnici, a 4 658 civili, dok 305 osoba ima nepoznat status. Dakle, Ivanišević je “pretjerao” (da ne upotrijebimo grublju riječ) samo kada je riječ o Sarajevu, već se zluradim uvećavanjem broja ubijenih narugao svim srpskim civilnim žrtvama rata.

Radi se o jasnom doprinosu patologiji o nepostojećih 11 “genocida” nad Bošnjacima, zluradom i ludačkom insistiranju na broju od 700 000 ubijenih Srba u Jasenovcu (iako takvo “brojanje” eliminišu prijeratni i poslijeratni popis stanovništva koji jednostavno i na sreću, ne pokazuju toliki gubitak srpskog stanovništva), navodnm stotinama hiljada žrtava Bleiburga i tako u nedogled do novog gaženja žrtava i bezumnog raspirivanja mržnje.

I dok zvaničnom Sarajevu ne pada na pamet da podigne spomenik stradalim srpskim civilima, budući da je sve zločine svojih “oslobodilaca” nad njima tretiralo kao “ubistva”, dotle ih moralne nakaze poput Ivaniševića ubijaju i po drugi put da bi svoje dušebrižništvo nad stradanjima pretvorile u unosan biznis trgovine kostima. Da stvar do kraja bude bizarna, Ivaniševićevu knjigu je objavila izdavačka kuća “Pešić i sinovi”, koja inače objavljuje “naučne” studije o Srbima iz Lepenskog vira, vinčanskoj ćirilici, Sorabima sa Atlantide i mnoga slična dostignuća. Među takvim naslovima naći će se i ovo “ostvarenje”. Ivanišvić bi dakle veću uslugu nauci i srpskom narodu učinio da se pridružio sarajevskim negacionistima bilo kakvog zločina nad srpskim civilima, ili, još bolje, da nikda u životu o tome nije napisao ni slovo.

Vuk Bačanović

Vuk Bačanović je sarajevski istoričar, dugogodišnji novinar i urednik. Protjeran od sarajevske javnosti zbog drugačijeg mišljenja. 

Besplatnu Android aplikaciju portala SrpskaCafe preuzmite ovdje.