U okviru kompleksa vojničkog groblja Zejtinlik u Solunu, ispred kuće u kojoj je živio, otkrivena je spomen-bista posvećena Đorđu Mihailoviću, koji je cijeli svoj život posvetio očuvanju sjećanja na heroje iz Prvog svjetskog rata.
Bista, koja vjerno predstavlja vremešnog starinu zagledanog u daljinu rad je vajara Ljubomira Lackovića i dar livnice “Jeremić”.
Đorđe Mihailović, u narodu poznat kao deda Đorđe, još za života je proglašen za Solunca, unaprijeđen u ratnika i kao heroj odlikovan od otadžbine zbog posvećenosti očuvanju srpskog memorijala na Zejtinliku – vječnom domu više od 7.000 srpskih ratnika.
Priča o Đorđu i Zejtinliku zapravo počinje sa prvim čuvarom groblja Savom Mihailovićem, solunskim dobrovoljcem iz Grablja koga je kralj Aleksandar stavio na čelo državne komisije da sakupi posmrtne ostatke svojih saboraca sa bojišta i grobova širom Solunskog fronta.
Kada je 1928. godine preminuo, o Zejtinliku je nastavio da brine njegov sin Đuro koji je tokom Drugog svjetskog rata sačuvao groblje i njegove relikvije od nacističke pljačke.
Đuro Mihailović umro je 1961. godine i sahranjen je uz oca na Zejtinliku, a brigu o vječnoj kući hrabrih ratnika preuzeo je Đorđe, koji je tu dužnost obavljao predano kao da brine o vječnoj kući najmilijih.
Više od pola vijeka, tačnije 62 godine, deda Đorđe je dočekivao i ispraćao, kako potomke stradalih srpskih ratnika, kojima je pokazivao gdje su pohranjene kosti njihovih predaka, tako i visoke zvaničnike, strane delegacije, istoričare i svakog slučajnog ili namjernog posjetioca ovog svetog mjesta.
Posjetiocima se činilo da zna sve o svakom vojniku – čiji je, odakle je došao, za koju se jedinicu borio, gdje je poginuo.
Sa šajkačom na glavi, bez koje nije nikuda izlazio, pričom je slušaoca vraćao u prošlost, govoreći da slavna istorija srpskog naroda treba da se pamti i prepričava, naročito mladim naraštajima.
Posebno se radovao kada bi Zejtinlik posjetili unuci junaka čije je humke čuvao.
SRNA
Besplatnu Android aplikaciju portala SrpskaCafe preuzmite ovdje.