“U toku su posljednji trenuci meča na stadionu u vjetrovitom Stouku. Da li se Mančester Junajtedu sprema prekid serije od 16 utakmica bez poraza? Slobodan udarac je sa lijeve strane, a loptu namješta Vejn Runi. Šut i gol! Golčina!”
Tako su 21. januara 2017.godine nekoliko minuta prije 18 sati glasile riječi mnogih komentatora na ovaj, sve samo ne obični gol kapitena Mančester Junajteda. Svi su željeli da budu heroji. Da budu strijelci u toliko željenom ne-porazu i nastavku uspješne serije. Ali, koliko god da ima hrabrijih, zna se čija je lopta.
Znate ono kad na lokalnom stadiončiću u meču između dva kraja, loptu uzme onaj “najjači u raji”, rastjera oko sebe sve male fićfiriće i pokaže ko je gazda, želeći da pogodi između dvije cigle koje su prethodno postavljene da posluže kao golovi. To je situacija u kojoj je jedan od najvećih engleskih fudbalera svih vremena postigao novi rekord.
https://www.youtube.com/watch?v=PnIFBGxgf9M
Najbolji strijelac engleskog giganta u njegovoj istoriji. Sjajni fudbaler “Crvenih đavola” postigao je 250. pogodak u karijeri u dresu Junajteda čime je ušao u istoriju ovog kluba. Nadmašio je Ser Bobija Čarltona koji ih je postigao 249. i 21.januara ušao u vječnost kluba sa Old Traforda.
Sjećam se, odrastajući uz to, 2002. godine u predgrađu Liverpula jedan dječačić smeđkaste kose u plavom dresu, nekarakterističnom za taj dio grada, polako je počeo da omamljuje fudbalski svijet.
Malo po malo, najveći trener u fudbalskoj eri, ser Aleks Ferguson otišao je po njega. Direktno u Everton kod svog sunarodnjaka Dejvida Mojesa. I uspio je. Doveo je, tada najmlađeg strijelca u istoriji Premijer lige u svoj Mančester. U avgustu 2004.godine. Medijski svijet tražio je u njemu, na silu, novog Endi Kola, Dvajta Jorka, Erika Kantonu, ili nekog od starijih vedeta tima sa Old Traforda.
Nižeg rasta, ruku na srce, ne toliko pretjerane ljepote koja je karakteristična za većinu fudbalera, Runi je tokom svog mandata, polako ali sigurno, počeo da zaslužuje povez oko lijeve ruke. Golgeter, trkač, motivator, onaj koji smiruje strasti. Hrabar, drčan, borben, čojstven, onaj koji štiti drugoga od sebe više nego sebe od drugoga. Onaj koji će prvi povesti svoje ljude u bitku, a zadnji je napustiti. Kapiten! Sve!
Počeo je da rešeta mreže i unosi strah i trepet u protivničke timove. Kao na traci su se redali partneri u vrhu napada. Rud Van Nistelroj, Kristijano Ronaldo, Berbatov, Čičarito, Van Persi. Svi su došli i prošli, on je ostao. I to sa stilom.
Mnogo je bilo dobrih fudbalera u istoriji engleskog fudbala, možda i onih koji su znali više od Vejna Runija – mada nema mnogo onih koji su znali tako da pretrče bekove, kojima je od čudesnog prvog koraka brži bio samo drugi korak, od njega treći, pa četvrti, sve dok ne stigne do bijele linije i ne zavrne loptu pravo u srce šesnaesterca. Nema mnogo onih koji pomute razum protivničkim štoperima pa onda u isto vrijeme i elegantno ali i otresito pogode mrežu. Sigurno nema mnogo onih koji nikada ne odustaju, nikada ne staju. Definitivno ne, onih sposobnih da daju golove onda kada je najpotrebnije. Sve to umio je Runi.
Oni koji sa malo većom pažnjom prate najvažniju sporednu stvar na svijetu, složiće se da je taj, sada već fudbaler u izvjesnim godinama, oličenje borbenosti, hrabrosti, neustrašivosti, vrijednoće. Simbol i zaštitni znak čitave jedne pozicije na terenu bez koje se ne može zamisliti igra vodećih klubova, koja uliva strahopoštovanje i ledi krv u žilama.
Da, već je u poznim fudbalskim godinama, ali ma koliko taj broj dvocifren bio, i deset puta je veći razlog da se Vejn Runi smatra fudbalskom legendom. Daću sebi za pravo kao potpisnik ovih redova da neskromno prokomentarišem da ne postoji kompletniji igrač koji je obilježio posljednju deceniju i kusur od Runija. Ne, nije imao genijalnost Mesija, nije imao pas kao Pirlo, ni čvrstinu Lamparda, ni znanje Zidana, ni talenat Ronaldinja… Vjerovatno, nije ni najbolji fudbaler Mančestera svih vremena.
Ali, Runi je imao i ima – od svega pomalo. Kao neki sastojak pomješan i sastavljen u nekoj imaginarnoj laboratoriji fudbalskih nobelovaca. Sa fizičkim predispozicijama da igra bilo šta (sjećam se utakmica protiv svemoćne Barselone kada je pokrivao kompletnu lijevu stranu i to bez greške, a u isto vrijeme uspjevao da se stvori pred golom Viktora Valdesa i “o jadu zabavi” Pujola i njegovog cimera iz zadnje linije). Bez puno razmišljanja znao je da uleti klizeći kog se ne bi postidjeli Nesta i Maldini iz najboljih igračkih dana.
I danas, nekoliko godina nakon što legendarni Škot sa rumenim obrazima i prepoznatljivom žvakaćom gumom u ustima ne sjedi na klupi mančesterskog velikana, već proćelavi Runi sa bradom, i često neopravdano osporavani, prkosi godinama i kao da na uho šapće Mojesu, Gigsu, Van Galu, Murinju: “Kad je teško, tu sam”.
I tu je. Postigao je 250.pogodak za Mančester Junajted. Najbolji je strijelac u istoriji kluba. Najbolji je strijelac Engleske ikad. Fudbaler sa velikim F.
Ma koliko god, potpisnik ovih nekoliko desetina redova bio navijač Mančester Junajteda, želim da ga niko nikad ne prestigne.
Završen meč Stouk – Mančester 1:1. Sedamnaesta utakmica u nizu bez poraza. Vejn Runi je novi rekorder!
Marko Tešanović
Besplatnu Android aplikaciju portala SrpskaCafe preuzmite ovdje.