Vuk Bačanović: Gavrilo tifusar i princip sultana Erdogana

Konačno mi je ovih dana dopala do ruku knjiga prof. dr. Rasima Muminovića, eminentnog profesora Filozofskog fakulteta u Sarajevu “Fenomenologija srpske genocidne svijesti”, objavljena u Turskoj 1994. godine.

Ovo malo djelo me svojom površnošću i glupošću nije previše šokiralo, budući da ova ideologija, potekla od Mustafe Busuladžića i sličnih neobrazovanih rasista, u light varijantama, jeste odavno dominantna sarajevska ideologija. I kao takva se proteže od djela Mushina Rizvića, preko Rusmira Mahmutćehajića, Envera Imamovića, Ibrahima Pašića, Nijaza Durakovića, Smaila Čekića i drugih sličnih desnih i lijevih eksperata za našu stvarnost, koji događaje iz posljednjeg rata proiciraju na srednji vijek, te su isti samo potvrda kontinuiteta genocidne srpske politike od Stefana Nemanje i Svetog Save, koja se sa bogumila, prirodno, prenela na Bošnjake.

Bespotrebno je čitaocu ovih redova po ko zna koji put dokazivati besmislenost ovakvih anahronizama koji jedino u Sarajevu mogu naći akademsku afirmaciju. Međutim ono što mi je, u atmosferi svečane proslave Erdoganovih pristalica na ulicama Sarajeva i snimanja i emitovanja turske serije “Alija Izetbegović”, u Muminovićevoj knjizi posebno privuklo pažnju jeste njegovo “istorijsko” promišljanje o Srbima i srpskoj vojsci u Prvom svjetskom ratu. Uz konstataciju da Srbi “nemaju pretpostavku da budu priznati za ljude niti narod iz kojeg dolaze ima pravo da se smatra kulturno i civilizacijski normalnim”, autor piše da je “ojačana nasrtajima na male narode srpska uobraženost isprovocirala Austro-Ugarsku koja ju je poput nekadašnjih Osmanlija… toliko porazila da se srpska vojska našla na otoku Krfu”, bez snage “da pobijedi ni tifus svojih vojnika”. Navodi i da je “kao tifusarski rekonvalescent primila jugoslovenske zemlje kao poklon iz ruku država koje je i danas šlepaju predviđajući da je bivši tifusar dospio u stadijum neofašističkog delirijuma.”

O tome koliko ovaj kontinuitet starčevićanstva, pa i hitlerizma u opisivanju kompletnih nacija kao nosioca bolesti kod Muminovića i njegova prijemčivost u masama ima veze sa kolektivnim ljudskim (a ne srpskim ili bošnjačkim) psihozama, tema je za više doktorata. Psihotične ideologije su – vidno je iz ljudske istorije – uvijek bile prispodobive čovjeku kao palom, nesavršenom i grešnom, a ne utopijsko-anđeoskom biću. Pa ipak, u slučaju Muminovića, koji se ponašao i djelovao ludački upravo kao Srbi iz njegove imaginacije, dakle kao svojesvrsna luda srpčurda, tragedija nije uklopivost u imaginarni puk “Srba-tifusara”, već kontinuiteta ideologije u kojoj je borba za dostojanstven položaj vlastitog naroda na svijetu jedno te isto što i tifus.

Sinulo mi je dok sam čitao ove sumanute redove da sam u sarajevskim kafanama često znao (na)čuti da se Gavrilo Princip od običnog puka, koji često posjećuje tribine Busuladžićevih sljedbenika, naziva ili “tuberanom” ili “tifusarom”, dakle bolesnikom, izdankom naroda i sentimentom istog naroda izjednačenog sa zarazom i bolešću pluća. Jer slobodarstvo u smislu opstojanja suverene, a ne pokorne nacije-države i liberalne demokratije je, očigledno, jedno te isto i bolest, “vizantijski animalizam” iz Busuladžićeve vizure, odnosno “Andrićevstvo”, kao “ideologija genocida” iz sumanutih paraistorijskih konstrukcija Rusmira Mahmutćehajića. Zanimljivo je da je upravo za četvrtak 28. juni u Gazi Husrev begovoj biblioteci najavljena promocija knjige Islam i Zapad u mišljenju Mustafe Busuladžića izvjesnog doc.dr. Mevludina Dizdarevića, a na kojoj će afirmativno govoriti prof.dr. Enes Durmišević, prof. dr. Senija Milišić, imam Mustafa Spahić – Mujki, kao i prof. dr. Halil Mektić, potvrđujući tako da ovaj fašistički mislilac nije problem naziva jedne škole ili jedne ulice, već princip (a ne Princip), jedne kompletne autodestruktivne ideologije izolacije i hermetičkog zatvaranja onoga što bi trebao predstavljati glavni grad Bosne i Hercegovine.

I sve se to dešava u ozračju progona Borisa Dežulovića iz Oslobođenja jer je prekršio taj princip (a ne Princip), Uge Vlaisavljevića sa Filozofskog fakulteta jer je opet prekršio princip (a ne Princip) i s druge strane siledžijstva Erdoganovih pristalica na ulicama Sarajeva, jer im se može dostojanstvo jednoga naroda i zemlje, od njegove nedostojne elite, kupiti za male pare. Koja se posebno ogleda u seriji “Alija Izetbegović”, koja burlesknom banalizacijom fabule i likova, na kraju krajeva, vrijeđa i samu uspomenu na ljudsko biće – Aliju Izetbegovića. Jer ni on sam nije bio svediv na sapunicu koja ima za cilj da u posljednjem kadru posljednje epizode ekranizuje dirljivo ostavljanje Bosne kao amanet Erdoganu kao njegove posljednje riječi, uz Erdogana kako ga, na samrtničkoj postelji, drži za ruku. Ono što u sveopštoj žabokrečini još uvijek pruža i mora pružati nadu jeste smijeh. Ali i bijes primjetan kod mnogih ljudi. Najgore što čovjeka može spopasti kada svjedoči mraku i užasu jeste zluradost. A zlurado bi i antihumano bilo konstatovati da je sve postalo Rasim Muminović, jer onda bi njegova suluda tvrdnja da je tako nešto moguće bila opravdana, a bilo koja ljudska bića svedena isključivo na ono najgore što mogu pružiti. A Princip je, suprotno od toga, bio dokaz da to nije bilo tako. I zato Princip nije tifus nego život i opet će se, na ovaj ili onaj način projaviti. Kod Bošnjaka ili Srba, nebitno.

Vuk Bačanović

Stavovi izneseni u kolumnama objavljenim na portalu SrpskaCafe.com pripadaju autorima i ne odražavaju nužno stav redakcije.

Besplatnu Android aplikaciju portala SrpskaCafe preuzmite ovdje.